Ο σκληρός Απρίλης του 2011
"Καθημερινή 22/04/2011"
Tου Λεωνιδα Γρηγορακου*
Αυτό τον καιρό, ο παγκόσμιος Τύπος ισχυρίζεται ότι η χώρα μας διεξάγει μυστικές συνομιλίες με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. για να ρυθμίσει το πρόβλημά της, για μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση, της οποίας κύριος εμπνευστής είναι ο πρόεδρος της ΕΚΤ, κ. Τρισέ. Αυτός θα μεσολαβήσει στο κλαμπ του Παρισιού, εξειδικευμένο στις αναδιαρθρώσεις, όπως έκανε κατά τα έτη 1985-1993, που βρισκόταν στο τιμόνι του συγκεκριμένου κλαμπ και έκανε αναδιάρθρωση χρεών σε 420 περιπτώσεις διαφόρων χωρών.
Γιατί όμως τόσο πολλοί και διάσημοι κόπτονται για μας; Και ποιοι είναι;
Είναι οι πιστωτές, που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, και έχοντας στο μυαλό τους κάποιο ατόπημα της Ελλάδας, έχουν ασφαλίσει τις επενδύσεις τους (CDS) και επιζητούν τη δήλωση αδυναμίας της Ελλάδας για να εισπράξουν τα υψηλά ασφάλιστρα. Είναι οι ευρωσκεπτικιστές (Γερμανοί, Φινλανδοί, Σλοβάκοι), που θεωρούν ότι κακώς πληρώνουν τα σπασμένα των «τεμπέληδων» της νότιας Ευρώπης και αναζητούν λόγους για να σταματήσουν να σώζουν τους «ανίκανους». Είναι πολλές ηγεσίες των πλουσίων χωρών της ΟΝΕ, για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Είναι πολλοί ειδικοί των διαφόρων χρηματοπιστωτικών οίκων, που το παίζουν «ψευτοπροφήτες» και θέλουν να επιβεβαιωθούν.
Είναι οι δεδηλωμένοι εχθροί του ευρώ, που πιστεύουν πως μια χρεοκοπία της Ελλάδας θα τελείωνε την ΟΝΕ. Και τέλος, είναι όσοι Ελληνες πολιτικοί προσδοκούν να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη από την καταστροφή της Ελλάδας.
Χρεοκοπία όμως σημαίνει ότι η Ελλάδα, όπως έκανε και η Αργεντινή, θα διέγραφε τα 340 δισ. του χρέους, η χώρα θα επέστρεφε στη δραχμή και η ισοτιμία με το ευρώ θα μπορούσε να πέσει, πιθανώς, στο 1 προς 15.000 δρχ. Το ελληνικό χρήμα θα χαρακτηριζόταν «σκουπίδι», οι εμπορικές συναλλαγές της χώρας και οι τράπεζες θα υποτιμούσαν τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και η ανεργία θα δημιουργούσε ασφυκτικές συνθήκες στους Ελληνες πολίτες και η αλυσιδωτή κρίση από τις ευρωπαϊκές τράπεζες θα παρέσυρε και το αμερικανικό σύστημα, δημιουργώντας μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Να γιατί ο Ομπάμα ενδιαφέρεται για εμάς.
Στην περίπτωση της αναδιάρθρωσης ή του κουρέματος, θα μπορούσε η Ελλάδα να ανακοινώσει στους πιστωτές της ότι μειώνει την αξία των ομολόγων της, για παράδειγμα, κατά 50% ή 70% και το επιτόκιο στο μισό. Ακόμη, θα ήταν δυνατόν να πει η χώρα μας ότι επιμηκύνει τον χρόνο αποπληρωμής και χαμηλώνει πάλι το επιτόκιο. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει πάλι να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, τα οποία για τις ελληνικές δυνατότητες θα είναι πολύ υψηλά.
Ο κύριος Σημίτης, σε πρόσφατο άρθρο του, δεν διευκρίνισε επαρκώς πώς θα μπορούσαμε να πληρώνουμε τα μειωμένα τοκοχρεολύσια. Ο ίδιος μπορεί κάτι να ξέρει. Η πρόταση του Χριστόφορου Πισσαρίδη για μια «ιδανική συμφωνία» με τους πιστωτές, θα ήταν μία λύση, αλλά και πάλι θα πρέπει να πληρώσουμε τοκοχρεολύσια. Πού θα βρεθούν όμως τα χρήματα αυτά;
Η λύση των ομολόγων Brady, που εφαρμόσθηκε επιτυχώς τη δεκαετία του 1980 και έσωσε τις λατινοαμερικανικές χώρες από τη χρεοκοπία, θα ήταν μία λύση για εμάς. Οι τράπεζες και οι άλλοι ιδιώτες πιστωτές θα αντάλλασσαν τα επικίνδυνα πλέον ομόλογά τους, σε τιμές αγοράς, με αξιόγραφα, τα οποία θα ήταν εγγυημένα από τη Ζώνη του Ευρώ (ΟΝΕ). Οι πιστωτές θα παραιτούνταν συγχρόνως από ένα μέρος των απαιτήσεών τους, καθόσον σήμερα, στην αγορά κεφαλαίων, τα ελληνικά ομόλογα δεκαετούς διάρκειας, λόγω της απειλής της αναδιάρθρωσης (ενός haircut), κινδυνεύουν να χάσουν μεγάλο ποσοστό από την αξία τους.
Τα συμπεράσματα από όλη αυτή τη σύγχυση και την αναστάτωση, είναι ότι ο ελληνικός λαός οφείλει να βάλει τα δυνατά του και να αντέξει μέχρι το 2013, που θα δημιουργηθεί ο νέος Σταθερός Χρηματοπιστωτικός Φορέας της ΟΝΕ και τα ευρωομόλογα είναι η μόνη πολιτική λύση που θα μας επέτρεπε να αναχρηματοδοτήσουμε το χρέος με χαμηλό επιτόκιο και να βρούμε φτηνό χρήμα για επενδύσεις.
Ο Απρίλης του 2011 είναι ένας σκληρός μήνας, όπως του 1945, που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Κάτω από αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις, χρειάζεται αισιοδοξία, τόλμη και θάρρος, όπως το 1945, που, με αυτά τα εφόδια, ως λαός κατορθώσαμε και βγήκαμε από τα αδιέξοδά μας.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές της, για να υλοποιήσει ό,τι αποφάσισε. Να καταστήσει σαφές πως κανένας επαγγελματικός κλάδος δεν έχει περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους. Οι συνδικαλιστές, ας γνωρίζουν πως αν βουλιάξουμε, θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Τον ελληνικό λαό δεν τον ενοχλούν τόσο τα επιβαλλόμενα μέτρα, όσο η αδικία της κατανομής των βαρών. Τα «πολλά», δυστυχώς, τα πληρώνουν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, και οι υψηλότερες οικονομικά τάξεις οφείλουν να επωμιστούν μεγαλύτερα βάρη, γιατί οι χαμηλόμισθοι πασχίζουν και δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα.
Τέλος, ως ένας λαός με ιστορία, που περάσαμε πολλές δυσκολίες, οφείλουμε να βάλουμε τα δυνατά μας για να μεγαλώσουμε την παραγωγή και να αυξήσουμε το ΑΕΠ. Γιατί οι επενδύσεις από το εξωτερικό θα αργήσουν πολύ, δεδομένου ότι «αφελείς» δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Εξάλλου, οι άνθρωποι κι οι λαοί στα δύσκολα είναι μόνοι τους και μόνοι βρίσκουν λύσεις. Σε αυτά, ο ελληνικός λαός έχει εμπειρία.
* Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι πανεπιστημιακός και βουλευτής Λακωνίας του ΠΑΣΟΚ.
