Υποδυόμενος τον πρωθυπουργό
του Λεωνίδα Γρηγοράκου*
Επτά χρόνια τώρα, η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας
πρωτοφανούς οικονομικής δυσπραγίας. Οι πολίτες αμήχανοι βιώνουν τις επιπτώσεις
της. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα έχουν φωλιάσει στις ψυχές τους. Η
έξοδος από την κρίση παραμένει ζητούμενο.
Η προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου ανακόπηκε
βίαια εξαιτίας της βουλιμίας του Αλέξη Τσίπρα να καταλάβει την εξουσία. Έτσι
πήγε χαμένη μια ολόκληρη πενταετία θυσιών του ελληνικού λαού. Ενώ στα τέλη του
2014 φτάσαμε στην πηγή, δεν ήπιαμε νερό. Οδηγηθήκαμε σε πρόωρες εκλογές μετά το
βέτο του ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο νυν πρωθυπουργός
παραπλάνησε τμήμα του εκλογικού σώματος με παροιμιώδη ψέματα, με ανεδαφικές
υποσχέσεις, με ανέξοδες διακηρύξεις. Θα καταγραφεί στη σύγχρονη ιστορία ως ο
αρχηγός που προχώρησε στη μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση.
Αλλά και η ενδεκάμηνη κυβερνητική του θητεία είναι
ταυτισμένη με τον πιο ακραίο λαϊκισμό που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Αντί να σκίσει
τα μνημόνια, όπως προεκλογικά δήλωνε, υπέγραψε το τρίτο και επαχθέστερο. Αντί
να αντισταθμίσει τις οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες των μνημονίων, τις
διεύρυνε. Αντί να σταθεροποιήσει την ελληνική οικονομία, την οδηγεί σε
κατάσταση απόλυτης ερημοποίησης. Αντί να μειώσει τα ποσοστά ανεργίας, τα
αυξάνει. Αντί να διασφαλίσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, εκτροχίασε ξανά τα
δημόσια οικονομικά της χώρας. Αντί για σύγκλιση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο μας,
διεύρυνε την απόκλιση. Αντί να αλλάξουμε την Ευρώπη, όπως διατυμπάνιζε, άλλαξε
τα φώτα στους Έλληνες.
Το βέβαιο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποδύεται τον
πρωθυπουργό με αποτέλεσμα η χώρα να παραμένει ακυβέρνητη. Το ετερόκλητο σχήμα
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απεδείχθη αναποτελεσματικό, ανεπαρκές και ανίκανο να διαχειριστεί
στοιχειωδώς τα φλέγοντα προβλήματα. Εμποτισμένο από ιδεοληπτικές εμμονές και
αγκυλώσεις, από εθνικιστικές και ακροδεξιές απόψεις, δεν μπορεί –ακόμη κι αν
θέλει- να αφομοιώσει τη μνημονιακή του μεταστροφή.
Το δίμηνο της νέας κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου έδειξε ότι η
προσαρμογή των άλλοτε αντιμνημονιακών αρχηγών εξαντλείται απλώς και μόνο στη
σκληρή και ακραία φορομπηχτική πολιτική. Τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις
μεταρρυθμίσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, τις περικοπές του υπερτροφικού και
πολυδάπανου κράτους τις υποκαθιστά το τσουνάμι των φόρων. Με τους φόρους προσπαθούν
οι δύο κυβερνητικοί εταίροι να καλύψουν τα μεγάλα ελλείμματα. Η απουσία
συγκεκριμένης πολιτικής εξόδου από την κρίση σε συνδυασμό με την πρωτοφανή
απειρία, τους απίστευτους αυτοσχεδιασμούς και τη διαχειριστική και πολιτική
ανεπάρκεια συνθέτουν το μεγάλο έλλειμμα, που δεν είναι άλλο από τη διακυβέρνηση του τόπου.
Το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποδύεται την κυβέρνηση, ενώ στην
πραγματικότητα συνιστά μηχανισμό αναρρίχησης στο κράτος. Η κομματική επέλαση
είναι αποκαλυπτική. Το πλέον πρόσφατο κρούσμα αποτελεί η εκκαθάριση των
διοικητών των νοσοκομείων.
Ο κίνδυνος να βρεθούμε εκτός συνθήκης Σένγκεν αποδεικνύει
πόσο επισφαλής είναι η θέση μας στην Ευρώπη. Η απόκλισή μας έναντι των
Ευρωπαίων δεν περιορίζεται μόνο στα δημοσιονομικά, αφορά στο σύνολο σχεδόν των
πολιτικών που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.
Αντιμέτωπος τώρα ο πρωθυπουργός με τα τεράστια αδιέξοδα, τα
οποία ο ίδιος προκάλεσε, ανακάλυψε σε μια στιγμή αναλαμπής τη συναίνεση. Ήταν
μια μπαλωθιά στον αέρα που εξυπηρετούσε κοντόφθαλμες κομματικές σκοπιμότητες. Η
πρωτοβουλία του δεν συνοδευόταν από συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για το
φλέγον ζήτημα του ασφαλιστικού. Αντιθέτως επιζητούσε κομπάρσους ή ακόμη
χειρότερα συνενόχους στο «έγκλημα», ειδικά τώρα που τρίζει η κοινοβουλευτική
του πλειοψηφία.
Η επιχείρηση «συναίνεση και συνεννόηση» κράτησε μόνο μια
μέρα. Την επομένη κιόλας ο Α. Τσίπρας παλινδρόμησε στο γνώριμο πεδίο της
στρατηγικής έντασης, φτάνοντας στο σημείο να αποκαλεί έμμεσα την αντιπολίτευση
«σκυλιά που γαβγίζουν» ενώ «το δικό του καραβάνι» να προχωράει μπροστά,
επικαλούμενος γνωστή αραβική παροιμία.
Η αιφνίδια ανακάλυψη της συναίνεσης και η γρήγορη εγκατάλειψή της
αποδεικνύει το πόσο τυχοδιωκτική είναι η πολιτική που ακολουθεί ο πρωθυπουργός.
Μοναδικό του μέλημα είναι να διαφυλάξει την πολιτική του κυριαρχία,
αδιαφορώντας πλήρως για τις ανάγκες και τα προβλήματα της χώρας και των
πολιτών.
Στην προσπάθειά του αυτή και θέλοντας να περισώσει ό,τι μπορεί, κλείνεται
εντός των τειχών του. Όμως, όπως έγραφε σαρκαστικά ο Machiavelli, «όποιος χτίζει ένα φρούριο για
να καταφύγει εκεί, φυλακίζεται από τα ίδια του τα τείχη και χάνεται».
