Κομπάρσοι ή συνοδοιπόροι;
του Λεωνίδα Γρηγοράκου
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι αρκετοί
βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να
τον ακολουθήσουν στην υλοποίηση των
συμφωνιών που έχει υπογράψει με το τρίτο
μνημόνιο. Όπως επίσης γνωρίζει ότι ο
κυβερνητικός του εταίρος δεν δίνει
δεκάρα για τις πολιτικές που οφείλουμε
να ακολουθήσουμε. Για το μόνο που
ενδιαφέρονται οι ΑΝΕΛ είναι οι υπουργικές
τους καρέκλες.
Έτσι οδηγούμαστε σε μια ακραία
παραδοξολογία. Βουλευτές της συμπολίτευσης
να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, ενώ
την ίδια ώρα ο Αλέξης Τσίπρας καλεί την
αντιπολίτευση να βάλει πλάτη, προκειμένου
να διατηρήσει ο ίδιος τον πρωθυπουργικό
του θώκο.
Τα όσα αλλόκοτα συμβαίνουν με το
ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα εκθέτουν
τη χώρα και κυρίως αντιστρατεύονται
τους κανόνες μιας εύρυθμης δημοκρατικής
λειτουργίας. Η κυβερνητική πλειοψηφία
είναι υποχρεωμένη σε κάθε της βήμα να
επαναβεβαιώνει ότι διατηρεί άθικτη τη
δεδηλωμένη των 153.
Αν τώρα ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι η
συμπολίτευση μπορεί να παρέχει υποστήριξη
a la carte
στην κυβέρνησή του, δεν υπάρχει κάτι
άλλο να κάνει από το να τετραγωνίσει
τον κύκλο!
Οι δυνάμεις της φιλοευρωπαϊκής
αντιπολίτευσης έπραξαν το εθνικό τους
καθήκον παρέχοντας ψήφο υποστήριξης
στη χώρα όταν ο Τσίπρας είχε απολέσει
την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τότε
ο πρωθυπουργός παρουσία του Προέδρου
της Δημοκρατίας δεσμεύτηκε προς όλους
τους αρχηγούς ότι δεν θα προσφύγει σε
πρόωρες εκλογές. Εντούτοις λίγες μέρες
μετά αθέτησε την υπόσχεσή του προτάσσοντας
το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον,
ενώ γνώριζε ότι οι κάλπες θα κόστιζαν
πολύ ακριβά στον τόπο.
Έπειτα απ’ αυτή την καιροσκοπική
συμπεριφορά του είναι παράταιρο να
αναζητά συνοδοιπόρους στην αντιπολίτευση.
Κομπάρσους στη διακυβέρνησή του δεν
πρόκειται να βρει. Αντιστρατεύεται τη
λογική αν πιστεύει ότι οι βουλευτές της
αντιπολίτευσης θα ψηφίζουν τα κυβερνητικά
νομοσχέδια που θα καταψηφίζουν οι
βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε αυτή τη
φαρσοκωμωδία δεν νοείται να συμμετέχουν
οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις προκειμένου
ο Τσίπρας να επιλύσει με τη δική τους
ψήφο τα εσωκομματικά και τα ενδοκυβερνητικά
του προβλήματα. Και αυτό γιατί θεωρούν
επιζήμια για τη χώρα και την οικονομία
την κυβερνητική πολιτική αλλά και γιατί
το αλλόκοτο και αταίριαστο κυβερνητικό
σχήμα επιτείνει τα αδιέξοδα, καθιστώντας
την έξοδο από την κρίση αδύνατη.
Ο πρωθυπουργός οφείλει, έστω και τώρα,
να ξεκαθαρίσει τις επιλογές του και τις
προτεραιότητές του. Αν θέλει να παραμείνει
στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι υποχρεωμένος
να μας πει ποιες πολιτικές θα υπηρετήσει
και με ποιες δυνάμεις.
Η υπάρχουσα Βουλή μπορεί να αναδείξει
μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία
που θα στηρίζεται σε μια καθαρή
προγραμματική και προοδευτική συμφωνία.
Παρά τις τραυματικές εμπειρίες του
πρόσφατου παρελθόντος, οι προϋποθέσεις
υπάρχουν. Το ερώτημα είναι: υπάρχει και
βούληση;
Το βέβαιο πάντως είναι ότι η χώρα δεν
μπορεί να παραμείνει άλλο όμηρος
ιδεοληπτικών και εθνικιστικών δυνάμεων.
