Δήλωση Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στο "Καρφί". Σάββατο, 2/12/2017

 

«Χαράζουμε νέους δρόμους»

 

Σάββατο, 2 Δεκεμβρίου 2017

 

 

Ο νέος φορέας της Κεντροαριστεράς από προσδοκία των προοδευτικών πολιτών αποκτά πλέον υπόσταση. Η μεγάλη προσέλευση για την εκλογή της ηγεσίας δείχνει ότι η δημοκρατική παράταξη επιστρέφει.

 

Τώρα που έπεσαν οι μάσκες του ακραίου λαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι κατακερματισμένες κεντροαριστερές δυνάμεις συγχρονίζουν τα βήματά τους. Η συμπόρευση στο πλαίσιο κοινών αξιών και αρχών είναι η απαρχή για τη θεμελίωση μιας νέας, σύγχρονης, ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Όλοι μαζί χαράζουμε και περπατούμε νέους δρόμους, αφήνοντας πίσω μας τις παθογένειες του παρελθόντος, τις αναχρονιστικές απόψεις και κυρίως ό,τι μας πλήγωσε. Και ταυτόχρονα υπερβαίνουμε τα κομματικά τείχη, προκειμένου να ανταποκριθούμε στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις.

 

Το ιδρυτικό μας συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί σε λίγους μήνες θα επισφραγίσει την αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να κάνουμε μια βαθιά τομή στη συνέχεια της προοδευτικής παράταξης. Η αποσαφήνιση των πολιτικών μας θέσεων και των προγραμματικών προτάσεων είναι ζήτημα καίριας προτεραιότητας. Στην πραγματικότητα θα αποτελέσει τον συνεκτικό ιστό για τη συμπόρευση των δυνάμεων της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων.

 

Ο νέος φορέας θα αναδιατάξει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, οριοθετώντας με σαφήνεια και καθαρότητα τις σχέσεις του με τον λαϊκισμό και τη συντήρηση.

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην ιστοσελίδα tovima.gr. Σάββατο, 11/11/2017

 

Ο επαναπατρισμός κεφαλαίων και η ηθική ευθύνη των πολιτικών

 

11 Νοεμβρίου 2017

 

Όσοι έχουν μεταφέρει χρήματα στο εξωτερικό, είτε σε τραπεζικές καταθέσεις είτε σε φορολογικούς παραδείσους, δεν οφείλουν αλλά υποχρεούνται να τα επαναπατρίσουν. Η καθαρή και αυτονόητη αυτή ζωτική ανάγκη για τη χώρα και την ελληνική οικονομία δεν επιδέχεται ούτε υπεκφυγές ούτε αστερίσκους.

Το επιχείρημα περί νομιμότητας είναι σαθρό και προσχηματικό. Το σημαντικότερο είναι ότι αντιστρατεύεται την έξοδό μας από την κρίση. Εξ ου και όσοι επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους για τη μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό δεν υποτιμούν μόνο τη νοημοσύνη μας, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύουν και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Το προκλητικότερο όλων είναι ότι υπάρχουν πρόσωπα της πολιτικής που έχουν καταφύγει σε τέτοιες πράξεις. Οι δικαιολογίες τους δεν τις ακυρώνουν. Ούτε απαλλάσσουν τους ίδιους από την πολιτική και την ηθική ευθύνη τους. Αντιθέτως, είναι εκτεθειμένοι ανεπανόρθωτα - όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και όσοι τους ανέχονται.

Δεν νοείται σε μια χώρα που βιώνει οξεία οικονομική κρίση, αλλά και η πλειονότητα των πολιτών υπερφορολογείται, υπουργοί, βουλευτές, συγγενικά πρόσωπα πολιτικών αρχηγών να έχουν μεταφέρει τα χρήματά τους -είτε από νόμιμες είτε από παράνομες δραστηριότητες- σε ξένες χώρες. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται και για υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κατά τα άλλα ευαγγελίζονται την προσήλωσή τους στις αρχές και στις αξίες της Αριστεράς.

Ας το αντιληφθούν, επιτέλους, όσοι αναζητούν διάφορα τεχνάσματα και προσχήματα: Η επιλογή τους αυτή προσβάλλει το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών.

Το νόμιμο δεν είναι κατ' ανάγκην και ηθικό. Αν θέλουν να καθαρίσουν το πρόσωπό τους έχουν μια επιλογή: Να επιστρέψουν τα χρήματά τους πίσω στην ελληνική οικονομία.

Την ώρα που η χώρα χρειάζεται προσέλκυση επενδύσεων για να ανασάνει είναι προκλητικό, είναι άηθες, Έλληνες -και μάλιστα πρόσωπα που ανήκουν στην πολιτική τάξη ή συνδέονται μ' αυτή- να μεταφέρουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Ο επαναπατρισμός των κεφαλαίων είναι εκ των ων ουκ άνευ γι' αυτούς που διατυμπανίζουν την προσήλωσή τους στη χώρα και στους πολίτες.

 

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, Βουλευτή Δημοκρατικής Συμπαράταξης Λακωνίας, στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ". Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Η ανασύσταση του Κέντρου

του Λεωνίδα Γρηγοράκου*

Κάθε ιστορική περίοδος έχει τους δικούς της πρωταγωνιστές. Άλλωστε, η πολιτική δεν είναι στατική. Ούτε καθορίζεται από στερεότυπα. Όσοι δεν πιστεύουν σ’ αυτές τις αντιλήψεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να βλέπουν τα τρένα να περνούν και οι ίδιοι να μένουν θεατές. Αντιθέτως, εκείνοι που διαθέτουν διορατικότητα αντιλαμβάνονται ότι η κάθε εποχή απαιτεί προσαρμογή στα δεδομένα της.

Τα πολιτικά ρεύματα, όποιο πρόσημο κι αν έχουν, δεν είναι εφεύρημα ούτε επινόηση. Η πολιτική γεωγραφία αποδεικνύεται υπαρκτή και ισχυρή. Η Δεξιά, η Αριστερά, το Κέντρο αντανακλούν τις πεποιθήσεις, τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες του ευρύτερου κοινωνικού σώματος.  Η κυριαρχία τους εξαρτάται από τη δύναμη των ιδεών, των αρχών και των αξιών. Από την ικανότητά τους να εναρμονίζονται με το παρόν και να εκφράζουν το μέλλον. Πρωτίστως, βέβαια, συνδέεται με την ηγετικότητα των πρωταγωνιστών.

Το πολιτικό ρεύμα που άφησε το αποτύπωμά του στον τόπο είναι το Κέντρο και οι εμβληματικές προσωπικότητες που το εξέφρασαν. Το Κίνημα των Φιλελευθέρων με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η ΕΠΕΚ με τον Νικόλαο Πλαστήρα, η Ένωση Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Η ιστορικότητα και η χρησιμότητα του Κέντρου είναι αναμφισβήτητη. Συνδέθηκε  με τις πιο κρίσιμες στιγμές της εθνικής ανασυγκρότησης. Σε όλους τους ιστορικούς σταθμούς -διχασμός, εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, επτάχρονη δικτατορία, μεταπολίτευση- ήταν η φωνή της λογικής.

Κυρίως, όμως, συνέβαλε στην αποκατάσταση και εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, στην ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας, στην αναγέννηση της Ελλάδας. Με κυριότερες πολιτικές σημάνσεις τη μετριοπάθεια, τη σύνεση και τον ρεαλισμό,  διαχρονικά αντιστρατεύεται την αντιπαλότητα, τη μισαλλοδοξία και την εσωστρέφεια. Το Κέντρο έχει τις δικές του κοινωνικές αναφορές. Εκφράζει και εκπροσωπεί τους μη προνομιούχους. Αυτοί ήταν και είναι η δεξαμενή του. Παράλληλα, υπήρξε η πολιτική δύναμη που συνέβαλε καθοριστικά στην εναρμόνιση του τόπου μας με τον σύγχρονο κόσμο. Οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός της Ελλάδας είναι δικό του έργο.

Και σήμερα, ο αποκαλούμενος «ενδιάμεσος χώρος» είναι υπαρκτός και διακριτός. Κυρίως, είναι ζωτικός για την πολιτική ζωή και τη χώρα. Γι’ αυτό, όλοι μας οφείλουμε τώρα να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Να ξεπεράσουμε κομματικές περιχαρακώσεις, εσωκομματικούς μηχανισμούς, σκουριασμένες δυνάμεις και αγκυλωμένα μυαλά. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης. Να συγκροτήσουμε έναν νέο φορέα με νέα πρόσωπα και νέα ηγεσία.

Η αναγέννηση της προοδευτικής παράταξης είναι έργο δύσκολο και απαιτητικό. Χρειάζεται πρωταγωνιστές να εμπνεύσουν. Ηγεσία με ευρύτερη απήχηση και αποδοχή, που θα πείθει για τις ικανότητες και την επάρκειά της. Απαιτείται, λοιπόν, να στηριχθούμε σε νέες δυνάμεις, που θα έχουν τη ζωτικότητα και την ικανότητα να προσελκύσουν το ενδιαφέρον ευρύτερων στρωμάτων, βγάζοντάς μας από το περιθώριο στο οποίο βρισκόμαστε. Και το κυριότερο, να έχουν καταλυτικό ρόλο στην επανεκκίνηση και επανασυγκόλληση όλου του δημοκρατικού χώρου.

Κοινή διαπίστωση είναι, πως η πλειονότητα των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο αναζητούν νέα πολιτική έκφραση. Αποστρέφονται τα παλιά κόμματα και τις παλιές δυνάμεις. Γυρίζουν την πλάτη σε ό,τι αποπνέει παρελθόν. Επιζητούν  να υπάρξει ένα κύμα πραγματικής ανανέωσης στην πολιτική ζωή, που θα υπερβαίνει τις βαρονίες, την οικογενειοκρατία και τους εσωκομματικούς μηχανισμούς. Αν θέλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία τους και να ανταποκριθούμε στην εκφρασμένη ανάγκη τους, πρέπει να κάνουμε πράξη το αυτονόητο: Να ανοίξουμε τον δρόμο σε νέους και άφθαρτους. Αλλιώς δεν πρόκειται να πετύχουμε καμία ανάκαμψη.

---

* Βουλευτού Λακωνίας Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην εφημερίδα "Τα Νέα". Τρίτη, 18/7/2017

Νέος φορέας, νέα πρόσωπα

Αθήνα, 18 Ιουλίου 2017

Οι μεταβολές που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου προκάλεσαν αλλαγές στη δομή και στα χαρακτηριστικά της κοινωνίας. Η φτωχοποίηση της αποκαλούμενης μεσαίας τάξης αποτελεί κορυφαία περίπτωση. Ωστόσο, τα σημάδια της κρίσης είναι ανεξίτηλα παντού. Η βύθιση της ελληνικής οικονομίας και η απονέκρωση των παραγωγικών, οικονομικών και εμπορικών δραστηριοτήτων συνθέτουν μια άκρως ζοφερή κατάσταση.

Οι συνεχείς μυθοπλασίες του Αλέξη Τσίπρα συνιστούν άλλη μια απόδειξη της έμφυτης δημαγωγίας του. Όπως εξαπάτησε τους εκλογείς του πριν από δύο χρόνια, αποπειράται και σήμερα με αδίστακτα ψεύδη να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα. Όμως «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα» – για να θυμηθούμε και τον Φρανσουά Μιτεράν. Το καταστροφικό του έργο ούτε ωραιοποιείται ούτε διαγράφεται. Εξ ου και η πρωτοφανής υποχώρηση της απήχησής του που φτάνει στα όρια της απαξίωσης.

Μάλιστα η πλειονότητα των πολιτών επιδεικνύει έντονη τιμωρητική διάθεση. Δεν θεωρεί μόνο ανίκανη και ανεπαρκή την κυβερνητική ομάδα, αλλά και επικίνδυνη. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις περί «κινηματικού νομίσματος» αποδεικνύουν ότι η χώρα είναι έρμαιο μιας παλαβής διακυβέρνησης. Η καταβαράθρωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκαλεί πολιτικές ανακατατάξεις, -ας μου επιτραπεί ο όρος- «ασύμμετρες». Μεγάλη πλειοψηφία εκλογέων στρέφεται προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είτε γιατί έλκεται από τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είτε διότι δεν πείθεται από τα άλλα κομματικά σχήματα.

Το γεγονός αυτό θέτει ερωτήματα στην Κεντροαριστερά. Η αύξηση των ποσοστών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κατά δύο, τρεις μονάδες, όπως δείχνουν κάποιες δημοσκοπήσεις, δεν αναιρεί τον προβληματισμό που πρέπει να υπάρξει στις γραμμές μας. Γιατί η απήχησή της εξακολουθεί να κινείται σε χαμηλά επίπεδα; Γιατί ο ζωτικός κοινωνικός της χώρος αρνείται να ανταποκριθεί στα συνεχή καλέσματα της; Επαρκεί η συσπείρωση των στελεχών της;

Στα καίρια αυτά ερωτήματα οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις, χωρίς αυταρέσκειες και ομφαλοσκοπήσεις. Διαφορετικά θα ανακυκλώνουμε τα αδιέξοδά μας, μεμψιμοιρώντας ότι δήθεν ο λαός δεν μας καταλαβαίνει.

Η εκλογή ηγεσίας από την κοινωνική μας βάση και στη συνέχεια το ιδρυτικό συνέδριο της προοδευτικής παράταξης είναι οι μεγάλες ευκαιρίες μας για να μπούμε σε τροχιά ανασύστασης της προοδευτικής παράταξης. Βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί με μία και μοναδική προϋπόθεση: Να τα αλλάξουμε όλα και να αλλάξουμε όλοι.

Έτσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην εκφρασμένη βούληση όλων εκείνων των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά και την ίδια στιγμή προκρίνουν την ανάγκη μιας νέας πολιτικής έκφρασης. Το μήνυμα των πολιτών, που αποβλέπουν σε μας είναι σαφές και καθαρό: Νέος φορέας, νέα πρόσωπα.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει δείξει τα όριά της. Αν παραμείνει μια συνομοσπονδία απονευρωμένων πολιτικών σχηματισμών δεν θα μπορέσει να αποτελέσει τον βατήρα για τη συμπόρευση του κατακερματισμένου χώρου. Απαιτείται μια νέα πολιτική ομπρέλα της προοδευτικής παράταξης κάτω από την οποία μπορούν να βρεθούν και να συνυπάρξουν χωρίς προαπαιτούμενα όλες οι οργανωμένες και ανένταχτες δυνάμεις. Η εμπλοκή του Νίκου Αλιβιζάτου στο εγχείρημα της ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς συνιστά το μεγαλύτερο επίτευγμα που θα μπορούσαμε να έχουμε προκειμένου να χαράξουμε και να περπατήσουμε νέους δρόμους με πρωταγωνιστές εκείνους που υπόσχονται μέλλον.

Τοποθέτηση Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στα "Παραπολιτικά". Σάββατο, 24 Ιουνίου 2017

Τοποθέτηση Λεωνίδα Γρηγοράκου στην εφημερίδα "Παραπολιτικά"

Σάββατο, 24 Ιουνίου 2017

Το κυβερνητικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν εδράζεται μόνο στον εθνολαϊκισμό. Είναι εκτεθειμένο και σε μείζονα ζητήματα πολιτικής και ηθικής τάξης. Μετά την κυριαρχία του ακραίου κυνισμού και αμοραλισμού, το αποκαλούμενο «πλεονέκτημα της Αριστεράς» έγινε φύλλο και φτερό.

Η αποκάλυψη ότι ο υπουργός Άμυνας είχε τηλεφωνικές επικοινωνίες με έναν φυλακισμένο για διακίνηση ηρωίνης ισοβίτη, αντικειμενικά θέτει ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος.

Ο πρωθυπουργός οφείλει να αποπέμψει τον υπουργό Άμυνας. Η οποιαδήποτε ανοχή θα συνιστά συνενοχή απέναντι σε μια παντελώς ανάρμοστη πράξη. Ο κυβερνητικός εταίρος του κ. Τσίπρα Πάνος Καμμένος αποδεικνύεται ένα επικίνδυνο καρκινικό κύτταρο. Η αφαίρεσή του επιβάλλεται εδώ και τώρα.

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην εφημερίδα "Τα Νέα". Δευτέρα, 19/6/2017

Να ρίξουμε τα τείχη

Δευτέρα, 19 Ιουνίου 2017

Ο κατακερματισμός της προοδευτικής παράταξης θέτει όλους προ των ευθυνών μας. Τα ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων είναι αποκαλυπτικά. Οι δυσαρεστημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ στρέφονται κυρίως προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για μας μάλλον αδιαφορούν. Αυτό πρέπει να εξετασθεί σοβαρά. Δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Με αυταρέσκειες και μονομέρειες δεν δίνουμε απαντήσεις στις αναζητήσεις των προοδευτικών πολιτών.

Το ΠΑΣΟΚ, παρά την συρρίκνωση του, οφείλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επαναθεμελίωση της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης. Και βεβαίως να αποδείξει ότι δεν επιθυμεί να υπονομεύσει τις συγγενικές μας δυνάμεις, αλλά να καλλιεργήσει γόνιμες σχέσεις μαζί τους. Η ενότητα και η συμπόρευση είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το «μικρό και δικό μας ΠΑΣΟΚ» δεν εξυπηρετεί τη δημοκρατική παράταξη. Αντιθέτως αντιστρατεύεται τη δημιουργία τρίτου πόλου.

Επιδίωξή μας, συνεπώς, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συγκρότηση του νέου, ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Κάτι τέτοιο, δεν επιτυγχάνεται αν σηκώνουμε τείχη απέναντι στους εν δυνάμει συνοδοιπόρους μας. Οι δυνάμεις του προοδευτικού χώρου, το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, οι Μεταρρυθμιστές, οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, η Ώρα Αποφάσεων, οφείλουν να αναζητήσουν τα σημεία σύγκλισης. Χωρίς ηγεμονισμούς, μικρομεγαλισμούς. Δίχως υπερχειλίζουσες φιλοδοξίες και προσωπικές στρατηγικές.

Ο ηγέτης ενός νέου, ενιαίου φορέα ούτε επιβάλλεται ούτε κατασκευάζεται. Δεν υπαγορεύεται από κομματικούς μηχανισμούς, πόσω μάλλον από εξωπολιτικά κέντρα. Αντιθέτως, αναδεικνύεται με δημοκρατικές διαδικασίες και την ελεύθερη βούληση της ευρύτερης κοινωνικής βάσης, η οποία προσδοκά την ανασύνθεση μιας νέας Κεντροαριστεράς.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, εκ των πραγμάτων, είναι αναγκασμένη να επανεξετάσει τις αποφάσεις της, για τις διαδικασίες που θα ακολουθήσουμε, έτσι ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη σύμπραξη των οργανωμένων, αλλά και ανένταχτων δυνάμεων. Το εγχείρημα της συμπαράταξης δεν νοείται να θέτει προαπαιτούμενα και αστερίσκους. Οφείλει να ανοιχτεί σε όλους εκείνους που νοιάζονται για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβανόμενη τον καίριο ρόλο της, επιβάλλεται να επιδείξει διορατικότητα και ευελιξία, αποδεικνύοντας τις ειλικρινείς προθέσεις της. Διαφορετικά, θα εγκλωβιστεί σε μια αχρείαστη και απαίδευτη προσπάθεια, που θα επιβεβαιώνει την ήδη συρρικνωμένη απήχησή της. Άλλωστε όλοι μας κρινόμαστε από τις πράξεις μας.

Όποιος επιδιώξει να υποτάξει τον προοδευτικό χώρο σε προσωπικούς υπολογισμούς και επιδιώξεις θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Το κυριότερο, θα έρθει αντιμέτωπος με εκείνους που προτάσσουν το «εμείς» έναντι του «εγώ». Όλοι μας, σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή, καλούμαστε να συμφωνήσουμε ότι η ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης θα γίνει εκ του μηδενός. Αν δεν αποδεχτούμε αυτή την αυτονόητη παραδοχή, δεν θα κατορθώσουμε συναντηθούμε με τους εκλογείς που αποστρέφονται τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον συντηρητισμό της Νέας Δημοκρατίας.

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην εφημερίδα "Τα Νέα". Πέμπτη, 11/5/2017

«Ο Μακρόν δείχνει τον δρόμο»

Πέμπτη, 11 Μαΐου 2017

Η νίκη του Μακρόν δεν είναι πολυσήμαντη μόνο για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Εκπέμπει κι ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της γηραιάς ηπείρου. Ο νέος Γάλλος πρόεδρος ανέτρεψε ένα παλιό κομματικό σύστημα που εδραιώθηκε μεταπολεμικά. Η ανάδειξή του στο ύπατο αξίωμα δείχνει ότι οι πολίτες δεν καθορίζουν τη στάση τους ανάλογα με τις υποδείξεις και τις ντιρεκτίβες των κομμάτων.

Φαίνεται πλέον καθαρά ότι μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή. Οι αποκαλούμενες «συστημικές δυνάμεις» βρίσκονται σε υποχώρηση. Η κρίση εκπροσώπησης που προκαλείται δημιουργεί σημαντικό κενό. Ως εκ τούτου, η αναδιάταξη των πολιτικών ρευμάτων που διαπερνούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μοιάζει αναπόφευκτη. Σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι προκύπτουν νέες αντιθέσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η ιστορική «διαίρεση» Αριστερά-Δεξιά αμβλύνεται δραστικά. Χωρίς να καταργείται, αποκτά διαφορετικό περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα επαναχαράσσονται τα όρια μεταξύ προόδου και συντήρησης.

Το «ναυάγιο» του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι πρωτοφανές. Η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού Βαλς, ότι έχει εκδοθεί ήδη το «πιστοποιητικό θανάτου» του, το επιβεβαιώνει. Το 6% που έλαβε ο υποψήφιός του το οδηγεί σε αποδρομή. Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία σίγουρα θα «ανοίξουν» έναν νέο κύκλο. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς όπως τον γνωρίζαμε αναζητά νέα πολιτική έκφραση. Άλλωστε, οφείλει να εναρμονιστεί με το νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον αφήνοντας πίσω τις ξεπερασμένες προσεγγίσεις και τους φορμαλισμούς του παρελθόντος. Η κρίση που βίωσε καθιστά απαραίτητη την απεξάρτησή του από έναν λόγο ανακόλουθο με τις νέες απαιτήσεις και προκλήσεις καθώς και τη θεμελίωση νέων σχημάτων με την υπέρβαση των παραδοσιακών διαχωρισμών.

Η επικράτηση του Εμανουέλ Μακρόν αντανακλά τις μεταβολές και τις διεργασίες που πραγματοποιούνται στο σύνολο σχεδόν του κομματικού φάσματος. Η ήττα που υπέστη και η Κεντροδεξιά κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η ισχυροποίηση της Λεπέν δεν συνιστά παροδικό φαινόμενο. Αποκαλύπτει ότι τα «υπόγεια ρεύματα» του εθνικισμού, του λαϊκισμού και του ακραίου συντηρητισμού διαπερνούν για τα καλά τη γαλλική κοινωνία. Και δυστυχώς εκδηλώνονται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με διαφορετικές εκφράσεις και χαρακτηριστικά.

Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας μας οφείλουν να αντιληφθούν ότι η αλλαγή, η ανανέωση και ο προσδιορισμός νέων πολιτικών αποτελούν ζωτική ανάγκη. Διαφορετικά θα βρεθούν κι αυτές στο περιθώριο των εξελίξεων. Ο κατακερματισμός, οι περιχαρακώσεις, οι αυταρέσκειες, οι μονομέρειες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η συντήρηση και η ανακύκλωση των αδιεξόδων στα οποία οδηγήθηκε η ελληνική Κεντροαριστερά. Η αποδέσμευση όλων μας από προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες καθίσταται εκ των ων ουκ άνευ για να επιχειρηθεί, έστω και καθυστερημένα, η ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης.

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου, βουλευτή Λακωνίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην ιστοσελίδα bankingnews.gr. Δευτέρα, 1/5/2017

«Προοδευτική πολιτική ατζέντα»

Οι κατακερματισμένες δυνάμεις της κεντροαριστεράς οφείλουν να αντιτάξουν το δικό τους λόγο απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκίστικου ΣΥΡΙΖΑ και της συντηρητικής ΝΔ. Τα φλέγοντα προβλήματα της χώρας και της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ούτε με τις ιδεοληπτικές και παρωχημένες αντιλήψεις του κυβερνώντος κόμματος ούτε με τις δεξιές «συνταγές», που ενσαρκώνει και εκπροσωπεί η παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η παραγωγική, οικονομική και κοινωνική υστέρηση της Ελλάδας θέτει καίρια ερωτήματα, ως προς την πολιτική που οφείλουμε να ακολουθήσουμε, για να μπούμε στο «δρόμο» της εξόδου από την κρίση. Τα παλιά υποδείγματα, στα οποία στηρίχτηκε η ανάπτυξη και η ευημερία που γνωρίσαμε, στην πραγματικότητα, είναι ξεπερασμένα. Δεν ανταποκρίνονται στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με το σημερινό οικονομικό, κοινωνικό και ευρωπαϊκό περιβάλλον, το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε. Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι εκ των ων ουκ άνευ, αν θέλουμε να παραμείνουμε στο στενό «πυρήνα» μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαφορετικά, αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να υπαχθούμε σε μια υποδεέστερη κατηγορία, χάνοντας τα όποια πλεονεκτήματα έχουμε με το «σπαθί» μας κατακτήσει, μετά την συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι θα βρεθούμε εκτός του προνομιακού πεδίου της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης. Με απλά λόγια, θα παλινδρομήσουμε ξανά στη βαλκανική μας μοίρα, έχοντας απολέσει το κεκτημένο μας να είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα της νοτιοανατολικής μεσογείου.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις ανερμάτιστες πολιτικές που ακολουθεί, έχει δείξει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο μεγάλο διακύβευμα που έχουμε μπροστά μας. Μοναδικό της μέλημα είναι η παραμονή της στην εξουσία, αδιαφορώντας για το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που θα έχουν η χώρα και οι πολίτες. Εξού και καταφεύγει σε μια πρωτοφανή φορολογική επιδρομή. Στερούμενη στοιχειώδους σχεδίου, καθιστά την έξοδο από την κρίση ατελέσφορη. Η διαχειριστική και πολιτική της ανεπάρκεια έχει προσλάβει παροιμιώδεις διαστάσεις. Ακόμη και αν θέλουν, δεν μπορούν να συνδράμουν στην ανάκαμψη του τόπου και στην αναζωογόνηση της οικονομίας. Η αξιολόγηση στο διηνεκές το επιβεβαιώνει. Μολονότι είχαν υποσχεθεί την λήψη μέτρων 12 δις, για να ενισχύσουν και να τονώσουν τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Σε ενάμιση, περίπου, χρόνο χρέωσαν με το ίδιο ποσό την ελληνική οικονομία και τους Έλληνες πολίτες. Έπειτα από αυτή την κυβερνητική επίδοση, είναι εμφανές ότι οι κυβερνώντες είναι παντελώς ακατάλληλοι αλλά και επικίνδυνοι. Η μόνη θετική επίδοση που έχουν είναι τα ασύστολα ψέματα και η ακραία δημαγωγία. Ωστόσο, αυτά έχουν «κοντά ποδάρια». Η κοινωνική και δημοσκοπική τους «βύθιση» το αποδεικνύει.

Από την άλλη πλευρά η ΝΔ, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών, τους αντιμετωπίζει, ως «λωτοφάγους». Η παράταξη που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία με τις αλόγιστες και ανεύθυνες πολιτικές της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησής της, ενδύεται, σήμερα, το «κοστούμι» της μεταρρυθμιστικής δύναμης. Χωρίς να έχει κάνει την παραμικρή αποτίμηση αλλά και αυτοκριτική για την κυβερνητική της θητεία, επιδίδεται σε έναν αγώνα οικειοποίησης της «τιμωρητικής» διάθεσης των πολιτών απέναντι στον Τσίπρα και την κυβέρνηση του. Επενδύοντας στην αποτυχία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποφεύγει να διατυπώσει σαφείς και καθαρές θέσεις για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου και της οικονομίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με γενικόλογες διακηρύξεις αλλά και «καλλιεργώντας» ένα προφίλ κεντρώου πολιτικού, επιχειρεί να «αλιεύσει» δυνάμεις σε θολά νερά. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν και «εισπράττει» τη φθορά των κυβερνώντων, δεν μπορεί να αποτελέσει μια αξιόπιστη και φερέγγυα λύση, για να υπερβούμε την κρίση. Ήταν και παραμένει ο κατεξοχήν συντηρητικός χώρος στην εγχώρια πολιτική σκηνή.

Η διάσπαρτη κεντροαριστερά, αντί να αναλώνεται σε «παιχνίδια» εξουσίας, οφείλει να επιδείξει την απαιτούμενη σοβαρότητα και να αναζητήσει κοινές προσεγγίσεις για τη θεμελίωση μιας νέας στρατηγικής για την παραγωγική Ελλάδα, για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, για την προσέλκυση επενδύσεων, για την αναμόρφωση του κράτους, για την τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας, για την απασχόληση, για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στην Υγεία και στην Πρόνοια. Στο «χέρι» της είναι να αποκτήσει μια νέα πολιτική ατζέντα, αποφεύγοντας τις «αναπαλαιώσεις» και τις παλινδρομήσεις στις χίμαιρες του παρελθόντος.

Άρθρο βουλευτή Λακωνίας, Λεωνίδα Γρηγοράκου στο "Καρφί του Σαββατοκύριακου". Σάββατο, 22/4/2017

Εκλογή ηγεσίας από τη βάση

Η έξοδος από την κρίση συνιστά εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια μιας εθνολαϊκιστικής Αριστεράς ή στη συντηρητική Δεξιά. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και οκτώ χρόνια υπάρχει σύγχυση για τις αιτίες που μας οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, για διαφορετικούς λόγους, συσκότισαν την πραγματικότητα. Ο μεν πρώτος πρόβαλε τη θεωρία ότι η κρίση οφείλεται στα μνημόνια. Η δε δεύτερη, επιδιώκοντας να κρύψει τον φυσικό και ηθικό αυτουργό του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, τη νεοκαραμανλική κυβέρνηση, κατέφυγε εσκεμμένα σε μυθεύματα.

Το αποτέλεσμα ήταν η πλειονότητα της κοινής γνώμης να θεωρεί το ΠΑΣΟΚ υπαίτιο για τα πρωτοφανή αδιέξοδα της χώρας και της οικονομίας. Μάλιστα, χρεώθηκε ευθύνες που δεν του αναλογούσαν, λόγω του ότι βρέθηκε στο πηδάλιο της διακυβέρνησης την κρίσιμη χρονική περίοδο. Βέβαια κανείς δεν αρνείται ότι επέδειξε ολιγωρία και ότι δυσκολεύτηκε να κατανοήσει τα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί. Έτσι ερμηνεύεται και η καταβαράθρωσή του.

Η περιπέτειά του έχει αναμφίβολα θεατές και αθέατες πλευρές, τις οποίες πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε, τώρα, που η ανάκαμψή του είναι εμφανής. Αν είμαστε τολμηροί και ειλικρινείς, θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να προσελκύσουμε ξανά τους πολίτες που μας εγκατέλειψαν. Απαραίτητες καθίστανται οι πρωτοβουλίες για την ανασύνθεση της κατακερματισμένης δημοκρατικής παράταξης. Ως εκ τούτου, αποτελεί ζωτική ανάγκη η αναζήτηση των προϋποθέσεων για τη συμπαράταξη των δυνάμεών της. Μόνο στον βαθμό που θα ανταποκριθούμε σ’ αυτήν την αυτονόητη ενέργεια, μπορούμε να δράσουμε αποτελεσματικά για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες που υπάρχουν. Πρωτίστως γνωρίζω ότι η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ ενεργοποίησε φυγόκεντρες δυνάμεις, τόσο στο επίπεδο των στελεχών όσο και στην κοινωνική του βάση. Όμως όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να ξεπεράσουμε τις μικροκομματικές, μικροπολιτικές, ακόμη και προσωπικές επιδιώξεις. Αν δεν παραμερίσουμε τις μικροψυχίες, τους εγωισμούς και τις φιλοδοξίες δεν πρόκειται να αντεπεξέλθουμε στη θεμελίωση ενός ενιαίου φορέα. Χρειάζεται γενναιοδωρία και θάρρος αν θέλουμε να αποδεσμευτούμε από τον παλιό κακό εαυτό μας.

Διαφορετικά θα αυτοπεριοριστούμε στην «κατανάλωση» του εναπομείναντος πολιτικού κεφαλαίου μας. Με μικροδιευθετήσεις και προσωπικές τακτοποιήσεις ούτε το κεφάλαιό μας θα προστατεύσουμε ούτε θα κατορθώσουμε να το διευρύνουμε. Πόσο μάλλον, να αποτελέσουμε έναν τρίτο ισχυρό πόλο που θα μπει σφήνα στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και στον συντηρητισμό της ΝΔ.

Όσοι πράγματι επιζητούν την αναγέννηση μιας ισχυρής, σύγχρονης και ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιχαρακώνονται στα αποκαλούμενα κεκτημένα τους. Ούτε να θέτουν προαπαιτούμενα και αστερίσκους. Αντιθέτως, επιβάλλεται να αναζητήσουν κοινές προσεγγίσεις, προκειμένου η συμπόρευση των διάσπαρτων δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου -οργανωμένων και ανένταχτων- να αποκτήσουν ενιαία πολιτική υπόσταση. Αν όλοι μας μείνουμε στον μικρόκοσμό μας, εγκλωβισμένοι στα τείχη μας, όχι μόνο απομειώνουμε τη δυναμική της επανεκκίνησης, αλλά συρρικνώνουμε και τις προοπτικές ανασύνθεσης της προοδευτικής παράταξης.

Το ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από το σημερινό του εκλογικό του μέγεθος δεν παύει να είναι ένα ιστορικό κόμμα και να παραμένει ο καίριος πυλώνας της Κεντροαριστεράς. Η ανάκαμψή του δεν θα επέλθει αν μείνουμε παγιδευμένοι σε αυταρέσκειες και σε μονομέρειες. Τώρα που κατέρρευσαν οι μύθοι του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, έχει την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη σχέση του με την ιστορία, καθώς και με την προσφορά του στον τόπο. Χρειάζεται να καταστεί πρωταγωνιστής  στο εγχείρημα της συγκρότησης ενός νέου και ενιαίου φορέα των προοδευτικών δυνάμεων.

Η ανασύσταση της Κεντροαριστεράς ή θα γίνει με τη συμμετοχή όλων ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Δεν  υποτιμώ τα ρήγματα και τα τραύματα που προκλήθηκαν στον χώρο μας. Ούτε προσπερνώ τις προσωπικές φιλοδοξίες. Ωστόσο, προτάσσω τη μεγάλη εικόνα έναντι τις μικρής, υιοθετώντας από τις πράξεις των μαθηματικών την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό και όχι την αφαίρεση και τη διαίρεση.

Το επικείμενο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης συνιστά μια μεγάλη ευκαιρία, μια μεγάλη πρόκληση. Έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει τομή στη συνέχεια της προοδευτικής παράταξης. Η εκλογή ηγεσίας από την κοινωνική μας βάση θεωρείται εκ των ων ου άνευ. Στο ζήτημα αυτό οφείλουμε να πάρουμε θέση όλοι, χωρίς υπεκφυγές και υστερόγραφα. Η πρόταση που κατέθεσε πέρυσι η Φώφη Γεννηματά για εκλογή ηγεσίας από τη βάση καθίσταται περισσότερο από επίκαιρη σήμερα. Την πρόταση αυτή μπορούμε και πρέπει να υλοποιήσουμε, καλώντας τις δυνάμεις της διάσπαρτης Κεντροαριστεράς να συμμετάσχουν στην ιδρυτική πράξη ενός ενιαίου φορέα.

Οι πραγματικές προθέσεις, η αξιοπιστία και η φερεγγυότητά μας θα κριθούν από την ανταπόκριση που θα επιδείξουμε στο παραπάνω εύλογο αίτημα. Η οποιαδήποτε αντιπρόταση, καθώς και οι αέναες συζητήσεις είναι εκ του περισσού. Το κυριότερο, συνιστούν τροχοπέδη για τη δημιουργία ισχυρού τρίτου πόλου που αποδεικνύεται αναγκαίος αν επιθυμούμε να προσδώσουμε στις προοδευτικές δυνάμεις την ανάσα που χρειάζονται. Ταυτόχρονα επιτρέπουν στον Αλέξη Τσίπρα να αυτοεμφανίζεται ως εκφραστής μιας νέας Κεντροαριστεράς.

Άρθρο Λεωνίδα Γρηγοράκου στην εφημερίδα "Τα Νέα". Παρασκευή, 7/4/2017

Τα κόκκινα πανιά του ανορθολογισμού

7 Απριλίου 2017

Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται κάποιοι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής (πολιτικοί, τεχνοκράτες κ.ά) είναι απόδειξη της πολιτικής υποκουλτούρας που επικρατεί στον τόπο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι οι κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις του εθνολαϊκισμού στοχοποιούν συγκεκριμένα πρόσωπα.

Κύριος και μόνιμος αντίπαλός τους φαίνεται να είναι ο Κώστας Σημίτης. Αποδείχθηκε τόσο στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του όσο και τώρα. Τα δηλητηριώδη βέλη που διαχρονικά δέχεται επιβεβαιώνουν ότι οι ιδέες και οι πολιτικές που ενσαρκώνει ενοχλούν τους φορείς της υστέρησης της χώρας. Εξ ου και η σφοδρότητα των επιθέσεων που δέχεται από ένα φαινομενικά ετερόκλητο - κομματικά, ιδεολογικά, κοινωνικά- πολιτικό μόρφωμα.

Συριζαίοι, ΑΝΕΛ ακροδεξιοί σε απόλυτη σύμπνοια με τους “νεοκαραμανλικούς”, δεν κρύβουν το απύθμενο μίσος και την εμπάθειά τους για τον πρώην πρωθυπουργό. Ο λόγος; Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός ήταν και παραμένει  αυθεντικός εκφραστής του ορθολογισμού στη χώρα μας. Όταν βρέθηκε στο τιμόνι της διακυβέρνησης, η Ελλάδα βγήκε από τη βαλκανική της μιζέρια. Άλλαξε όψη. Γνώρισε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Υλοποίησε μεγάλα, σύγχρονα έργα υποδομής. Συνέβαλε καταλυτικά στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επέβαλε με τη Συμφωνία του Ελσίνκι ένα καθεστώς ειρηνικής συνύπαρξης με την Τουρκία. Πραγματοποίησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μας. Αλλά το κορυφαίο της επίτευγμα ήταν και παραμένει η συμμετοχή στην ΟΝΕ. Έτσι γίναμε μια ευρωπαϊκή χώρα, που βρέθηκε στον στενό πυρήνα των προηγμένων κρατών της Ευρώπης, αποκτώντας φωνή και κύρος.

Τα κρούσματα διαφθοράς ούτε αμαυρώνουν ούτε ακυρώνουν το έργο του Κώστα Σημίτη. Ίσως η πολιτική του ευθύνη να έγκειται στο ότι δεν επέδειξε τα απαραίτητα αντανακλαστικά, απέναντι στα σκιερά φαινόμενα. Όμως, οι επικριτές στην ουσία δεν τον χτυπούν γι’ αυτά. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι τα άνθη του κακού φύονται σε όλους τους κομματικούς χώρους. Οι επιθέσεις τους αποσκοπούν στο να πλήξουν το πολιτικο-ιδεολογικό και αξιακό φορτίο του ευρωπαϊστή, μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή Σημίτη. Δυστυχώς όμως, για όλους εμάς, η πρωθυπουργία του υπήρξε μόνο μια άκρως φωτεινή αναλαμπή.

Στο στόχαστρο επίσης του διακομματικού εθνολαϊκιστικού βρίσκονται καιρό τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιάννης Στουρνάρας. Και οι δύο ενσαρκώνουν τον ορθό λόγο και τον πραγματισμό. Με το μέτωπο που έχουν ανοίξει με τους ιδεοληπτικούς και τους παρωχημένους, τους ανίκανους και τους ανεπαρκείς, είναι εύλογο να δέχονται πυρά. Οι αριστερο-ακροδεξιοί και οι “νεοκαραμανλικοί”, που επιδίδονται σε σκιαμαχίες και τσάμπα μαγκιές, τους θεωρούν εμπόδιο για τα σχέδια που εξυφαίνουν στο παρασκήνιο. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έχει να επιδείξει θετικό έργο απ’ όλες τις θέσεις που πέρασε, συνδυάζοντας την τεχνοκρατική γνώση με την πολιτική επάρκεια. Αντίστοιχο και σε μεγαλύτερο βαθμό είναι και το αποτύπωμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος έθεσε, σε οριακές στιγμές για τον τόπο, το εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό του. Το διανοητικό και πολιτικό του εκτόπισμα αποδεικνύεται από τα χωρίς όρια ευφυή πολιτικά αντανακλαστικά του και τις εύστοχες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του.

Σημίτης, Βενιζέλος, Στουρνάρας, ο καθένας για διαφορετικό αλλά στην ουσία για ίδιο λόγο, βάλλονται από τους εθνολαϊκιστές, οι οποίοι έχουν ως μοναδικό τους μέλημα να κρατήσουν την Ελλάδα μακριά από τον ορθολογισμό.